Toen ik nog in vaste dienst was bij Outing Holland, het creatiefste trainingsbureau van Nederland, gebruikte ik veelvuldig fotokaarten. Ik werkte veel met actieve werkvormen en één ervan was fotokaarten gebruiken om je gedachten onder woorden te brengen. Dat kon over veel verschillende dingen gaan, maar het kwam er meestal op neer dat je een kaart moest zoeken die bij je gevoel past met betrekking tot een bepaalde vraag of situatie.

Mijn absoluut favoriete fotokaart was er één met “Apathy, stop it or Don’t”! Waarom dat precies zo was weet ik nog steeds niet. Alle kaarten waren immers inspirerend en overal viel een mooi en goed verhaal bij te bedenken. De kaart met “Apathy, stop it or don’t” trok echter elke keer weer de meeste aandacht. Wellicht had het te maken met de deelnemers waar ik toen veel mee werkte. Ik werkte destijds aan een groot cultuur veranderings traject bij een een grote verzekeraar. De deelnemers die ik daar tegen kwam waren vaak vastgeroest in hun patronen en zaten min of meer opgesloten in een gouden kooi. “Nee het is hier niet fantastisch, maar we hebben het zo goed, dat krijgen we nergens anders”.

Of wellicht had het te maken met mijn eigen mindset, die op dat moment op zijn minst gezegd, niet bijzonder ondernemend was. De kaart zag er ook mooi uit. Erg urban, met een groezelige muur en de tekst gespoten in graffiti.

Wel weet ik dat de kaart me aan een hoop dingen deed denken. De kaart hielp me herinneren aan het feit dat je altijd een keuze hebt. Zelfs als het lijkt alsof de keuze er niet is. Prioritering is de key. “Wat is hierin voor mij/ons echt belangrijk?”

Ook werkte de kaart als reminder dat je het beste uit jezelf haalt als je in beweging bent en in verbinding bent met je inspiratie.

Wat me nog meer aansprak in de kaart is dat het enigzins een punk achtige feel had. Door de urban sfeer en de uitdagende tekst deed het me denken aan schoppen tegen de gevestigde orde. Wat soms erg nuttig kan zijn. Je hoeft niet altijd alles aan te nemen. Je hoeft niet zomaar de stroom te volgen. Als je maar wel ergens voor staat en iets doet.

Je snapt nu misschien waarom ik de kaarten gebruikte als werkvorm. Het werkte onwijs eenvoudig maar de kaarten konden nogal wat losmaken in mensen. Vaak als handvat om onuitgesproken denk wijzes toch naar boven te krijgen aan de hand van vragen van mij of andere deelnemers. Het mooie daarin vind ik dat mensen zelf kiezen wat ze vertellen en waar hun grens ligt. Het is hun kaart, hun emotie.

Ik heb de kaart tegenwoordig op kantoor liggen. Regelmatig kijk ik er even naar om m’n focus weer te resetten als ik even vast zit.

 

Apathy, stop it or don’t!