Wat heb jij altijd willen doen?
Je kent het vast, dat ene extreme ding waar je (nog) niet aan toe gekomen bent maar wat je je wel voorneemt om (ooit) te gaan doen. Voor sommigen is het iets schijnbaar eenvoudigs. Voor veel mensen zijn het dingen als parachute springen, bungee jumpen of plaats nemen in een extreme achtbaan. Wat je ervan weerhoud zijn verschillende dingen als angst, het risico dat het mis gaat, het niet genoeg willen, geen steun/medestanders in je omgeving vinden of de kosten. Bovenaan mijn lijst staat El Caminito Del Rey lopen. Wat me tegenhoud is een twijfel of ik de vaardigheden heb om het extreem gevaarlijke pad in Spanje heelhuids te belopen.
Eerste kennismaking met El Camino Del rey
Een aantal jaar terug kwam ik voor het eerst in aanraking met El Camino Del Rey. Mijn aandacht werd getrokken door een video van Daniel Ahnen die op hypnotiserende trance muziek ongezekerd over het gevaarlijke bergpad loopt. Vol verbazing keek ik naar de video en wist meteen dat ik daar een keer heen wilde.
Huidige staat van El Camino Del Rey
El Camino Del Rey, ook wel bekend als het koningspad, is een pad van 1 meter breed en loopt 100 meter boven de rivier die door het ravijn eronder loopt. Het bevind zich in Andalucië en verkeert in zwaar verslechterde staat. Er zijn stukken van het pad waar hele delen van het beton zijn weggeslagen en alleen nog de stalen draagbalken bestaan. Je vind er heel weinig van de originele stalen handrails, maar er is wel een via ferrata aangelegd door klimmers.
Verscheidene mensen hebben in de afgelopen jaren hun leven verloren tijdens het bewandelen van El Camino Del Rey en na de dood van twee klimmers in 1999 en 2000 heeft de overheid het koningspad ontoegankelijk gemaakt door het begin stuk compleet eruit te slaan. Via een een series aan treintunnels is de achterkant echter nog steeds toegankelijk.
Het plan bestaat al enkele jaren om het pad op te knappen, het schijnt dat ze mid-2011 daar eindelijk aan gaan beginnen. Wil je het pad dus in zijn huidige staat belopen dan zul je dus snel moeten zijn.
Wat bezielt je om zoiets te doen?
Adrenaline, impulsen, gevaar zijn de voor de hand liggende antwoorden. Ze geven het gevoel te leven. Er zijn maar weinig situaties waarin je jezelf plaatst dat je weet dat één klein foutje fataal kan zijn. Wat me ook onwijs interesseert is dat dit toch een vrij extreme situatie is waar de mens de natuur ontmoet en deze naar z’n hand probeert te zetten. Bovenal gaat het denk ik om het pushen van grenzen. Jezelf drijven tot dingen waarvan je niet dacht dat je ertoe in staat was.
Ik zeg: tot snel El Chorro, we maken er een feestje van!