Het is alweer veel te lang geleden dat ik op iamweare geblogt heb. Deels vanwege de drukte door verhuizing en deels door het opzetten van een aantal nieuwe projecten, waardoor bloggen al snel naar een lagere prioriteit verschuift (wat eigenlijk helemaal niet zou mogen!). Maar soms zijn er van die dagen waarvan je denkt: zonde als ik dat niet even op schrijf. Al is het maar voor jezelf om over een tijdje terug te lezen en daardoor de glmlach op je gezicht terug te toveren die nu je mondhoeken
siert.
Vrijdagochtend kwam ik met de auto bij HQ aan. Ik steek de auto achteruit de parkeerplaats op en zie vanuit mijn achteruitkijkspiegel al dat er twee heren voor de deur staan. Redelijk net gekleed, een wat oudere, grijze man met een bril en een jongere, slanke en vrij lange man. Verschillende scenario`s schieten door mijn hoofd: is het de belastingdienst die een onverwachte controle komt doen? De AIVD die eindelijk serieus werk maakt van de inbraken enige tijd terug? Ik loop richting de deur van de gemeenschappelijke ingang en vraag de heren of ze op zoek zijn naar iemand. “We bellen eigenlijk overal aan, maar niemand doet open,” is het antwoord. Postbezorgers die hun nieuwjaarsfooi op komen halen kunnen het ook niet zijn, daarvoor is hun kleding te weinig oranje. Een zwarte map onder de arm van de jongeman stuurt m`n gedachten al een beetje in de richting van een vermoeden dat al snel wordt bevestigd door de jongeman die zegt: “wij zijn Jehova`s getuigen en gaan met mensen het gesprek aan op welke manier ons geloof hun kan helpen een beter mens te worden.”
Ok, nu heb ik een paar opties: 1) zeggen dat ik hier geen tijd voor heb en doorlopen, 2)Hun verhaal aanhoren, vriendelijk knikken en tegelijkertijd denken: je kunt lullen als brugman maar overtuigen doe je me toch niet en 3) Me niet als passieve luisteraar opstellen, maar actief het gesprek aan gaan en eens uitvinden wat deze mensen nou eigenlijk ertoe drijft wat zij doen. Mijn nieuwschierigheid wint het en ik kies voor het laatste, dus in plaats van af te wachten hoe ze mijn zieltje gaan proberen te winnen stel ik ze de vraag wat hun beweegt om zo langs de deuren te gaan. “Omdat alles wat we moeten weten geschreven staat in de bijbel en omdat als we allemaal volgens onze regels zouden leven de wereld een veel betere plek zou zijn.” Het valt me op dat de jonge knaap de hele tijd aan het woord is, dus wend ik me tot de wat oudere heer en vraag hem wat zijn beweegredenen zijn. De man lijkt een beetje geschrokken en begint een beetje te stotteren: wwwwat hhhij zegt, dddat vind ik ook. Ok, maar u heeft geen persoonlijke beweegredenen of visie? Ik bbben nniet zo ggoed met wwoorden en ik zzit nog nniet zo lang bij deze ggemeenschap. Hmmm interessant, blijkbaar is hij dus gekoppeld aan een meer ervaren bijbelbestudeerder zodat hij kan leren hoe hij langs de deuren moet gaan. De arme man staat waarschijnlijk doodsangsten uit iedere keer dat de mensen de deur niet dicht slaan en daadwerkelijk tegen hem beginnen te praten.
We hebben vervolgens een verassend open gesprek (ik en de jongeman dan, de oude heer staat alleen maar glimlachend en knikkend vanaf de zijlijn mee te kijken). Ik houd de gebrilde grijze man vanuit mijn ooghoeken in de gaten als ik met de jongeknaap aan het praten ben en wend me ook regelmatig tot de oudere man. Een sprankje van hoop vult me op het moment dat ik uitgebreid aan het uitweiden ben over dat het inderdaad geen kwaad kan als mensen in de basis een aantal gedeelde waarden hebben die ervoor zorgen dat we op een respectvolle manier met elkaar samneleven, maar dat ieder mens anders is, vanuit een andere interpretatie of kader denkt en dat het dan ook geen zin heeft om 1 zienswijze als de enige ware door te drukken. Ik besluit mijn pleidooi met de boodschap dat ze vooral voor zichzelf na moeten blijven denken en een glimlachende en knikkende gebrilde man die ik vanuit mijn linkerooghoeken zie geeft me het idee dat niet iedere jehova`s getuige al helemaal is gebrainwashed en afgestompt.
Als je dan toch langs de deuren gaat, ga dan een gesprek aan over hoe we als mens samenleven of hoe we ervoor kunnen zorgen dat we op een respectvolle manier met elkaar om gaan. Het doordrukken van bepaalde zienswijzen heeft helemaal geen zin en stuit alleen maar op weerstand. Ik gaf de beide mannen dan ook mee dat wanneer ze dit zouden doen, ze waarschijnlijk minder deuren tegen hun neus aan zouden krijgen en veel meer gesprekken aan kunnen gaan. Dus als je binnenkort een jehova aan de deur krijgt die een open gesprek met je begint aan te knopen, alvast mijn excuses daarvoor 😉 Ik vond de drie kwartier dat ik met deze heerschappen heb gesproken in ieder geval bijzonder interessant.
En ja, dan is je dag nog maar net begonnen. Het was vrijdag en `s avonds organiseerden Sebas en ik een borrel voor iedereen die bij ons in het pand werken. Dat werd dus drank kopen, chips en nog meer zooi. En omdat het bijna Sinterklaas was, besloten we de Wibra te plunderen en voor iedereen een toepasselijk cadeautje te kopen. Zo kreeg Ingeb twee prittstiften, “zodat ze wat vaker zou blijven plakken,” Natalie kreeg een ware fashion set met tiara, kammetjes en alles, omdat ze de dag ervoor helaas niet door was bij een fashion contest. Esmee kreeg een asbak, zodat haar peuken niet meer in onze afvalbak hoefden te belanden en Tom kreeg twee authentieke dobbelsteentjes die hij onder zijn spiegel kon hangen in de auto en op deze manier ook altijd aan ons kan denken als hij op weg is naar HQ en in de file staat. Natuurlijk hadden we ook aan onszelf gedacht en kreeg Sebas een mensergerjeniet spel voor 1 tot 3-jarigen met een heus speelkleed dat je op de grond kan spelen. We hebben ons hier dan ook direct mee vermaakt (I run bad at this game). Ikzelf werd verblijd met een water verdamper die er hopelijk voor gaat zorgen dat ik niet meer met droge ogen achter m`n laptop hoef te zitten.
Voordat iedereen er was hadden we een DJ booth opgetuigd met de draaitafels van Sebas, dus werd er de hele avond gedraaid, gescratched, gedronken en geouwehoerd. De positieve vrouwelijke invloeden van Ingeb zorgden er bovendien voor dat het gehele pand sfeervol verlicht werd met waxinelichtjes en tegen de tijd dat eindelijk onze Sushi-bestelling binnen kwam we onze maaltijd bij kaarslicht konden nuttigen. Een fles Vodka, Rum, Hierbas, vele biertjes, wijntjes en 100 euro aan sushi verder was het tijd om er een eind aan te draaien. Een erg geslaagde eerste borrel en we zijn dan ook benieuwd wat voor borrel we voorgeschoteld krijgen als de vrouwen de volgende keer de organisatie op zich nemen.
Op het moment van schrijven plakt de vloer en is nog niet alle borrel-troep opgeruimd. Sebas maakte dan ook terecht zojuist de opmerking”We hadden beter na de borrel kunnen opruimen en schoonmaken in plaats van ervoor.”
